येतात

घराच्या खिडक्यांत कबुतरं येतात.

दारात कु रियस.

दुध येतं

मग, न्यूजपेपर्स

हवा थोडी, ऊन येतं,

ते ही आपणहून येतं.

बाई येते. बिल येतं.

लॉण्ड्री येते लोंबत लोंबत.

चपला येतात, चपला जातात.

टीव्हीमधून भुतं येतात.

आठवणी; येस्स. आवाज पण.

ताप येतो, तलफ येते

झोप आली तर जाग येते.

विचार येतात सारखेच.

मित्रं आणि पत्रं रेअरली मात्र.

घरात धूळ, भिंतीवर ओल, कपाटात वाळवी.

नाकात दम, पोटात गोळे,

पायाला मुंग्या, डोक्याला भुंगे.

उंदीर, पाली, माशा, मुंगळे

सगळी सगळी येतात तरी घर नाही भरत.

जात नाही फारसं कोणीच यातलं.

गेलाच तर एखादा माणूस.

मग इतवंâ सग्ळं येऊन सुद्धा घर, घर नाही उरत.

गेलेली माणसं घर असं उद््ध्वस्त करतात जेव्हां

कवितेच्या काड्यांनी घर बांधावंसं वाटतं तेव्हां. –शर्मिला रानडे